Open Source Content Management

Nowo powstała świątynia jest przyczyną radości dla każdego człowieka, który ma w swoim sercu wiarę w Boga. Kościół, który stał się świątynią parafialną dla mieszkańców Komorowa, był budowany jako kaplica dojazdowa parafii Majdan Królewski. Kościół projektował mgr inż. Arch. Adam Gustaw z Rzeszowa przy współpracy konstruktora inż. Józefa Kocera. Plac pod budowę kościoła został poświęcony w dniu 3 maja 1988 roku i w tym roku rozpoczęto budowę. Dnia 28 czerwca 1992 r. został wmurowany kamień węgielny, świątynia została poświęcona przez pochodzącego z Huty Komorowskiej ks. abpa Adama Kozłowieckiego. Kamień Węgielny pod budowę kościoła poświęcił Ojciec święty Jan Paweł II w Tarnowie podczas III pielgrzymki do Ojczyzny 10 czerwca 1987 roku. Cząstki tego kamienia stanowią kruszce przywiezione z Góry Kalwarii w Jerozolimie oraz z podziemi Katedry Przemyskiej. Od 29 czerwca 1997 roku, tj. utworzenia Parafii pod wezwaniem Najświętszej Maryi Panny Matki Kościoła w Komorowie, świątynia ta pełni funkcję kościoła parafialnego. W dekrecie erygującym parafię ówczesny Biskup Sandomierski ks. bp Wacław świerzawski zobowiązał wiernych do kontynuowania prac związanych z budową świątyni i innych obiektów parafialnych. Dnia 27 maja 2007 r. Biskup Sandomierski ks. bp prof. dr hab. Andrzej Dzięga dokonał konsekracji świątyni p.w. N.M.P Matki Kościoła w Komorowie. W Ołtarzu Soborowym zostały umieszczone relikwie św. Andrzeja Apostoła.

a/ PREZBITERIUM Z OŁTARZEM GŁÓWNYM: z okazji Roku Jubileuszowego parafia podjęła budowę ołtarza głównego. Dnia 21 grudnia 2000 r. rozpoczęto montowanie głównego ołtarza. Elementy ołtarzowe zostały stopniowo w trzech fazach przywiezione z Krakowa. Budowniczymi i wykonawcami byli artyści z Krakowa. Główny artysta to p. Piotr Chwastarz. Ołtarz przedstawia kulę ziemską, w której jest tabernakulum, a z dwóch stron Apostołowie. Na tym postumencie stoi Matka Najświętsza, natomiast na suficie umieszczony jest Duch święty. Po wybudowaniu ołtarza, główna część - czyli figura Matki Bożej - nie została zaakceptowana przez parafian. Jej wygląd, w relacji wielu wiernych, w ogóle nie przypominał Matki Bożej. W tej sytuacji figura została oddana do ponownego wykonania. Tym razem wykonawcą był p. Józef Powroźnik - artysta z Przeworska. Figurę wykonano w ciągu 3 miesięcy. W przededniu świąt Wielkanocnych 2001 r. figura znów stanęła w Komorowskiej świątyni. Jej wygląd jest urzekający i pobudza wiernych do jeszcze większej czci i pobożności. W lipcu 2001 r. zostało wykonane i wstawione do głównego ołtarza pozłacane tabernakulum wykonane przez brązowników-złotników z Przemyśla.

b/ KRZYŻ OŁTARZOWY wykonali artyści Dorota i Józef Powroźnik. Krzyż i podstawa jest darem rodziców uczniów klasy II i III gimnazjum oraz klasy III szkoły podstawowej.

c/ OŁTARZ MIŁOSIERDZIA BOŻEGO: wykonany przez Państwa Powroźników z Przeworska, ukończony 28 listopada 2003 r. W Niedzielę Miłosierdzia Bożego, 18 kwietnia 2004 r. ks. Jan Cag, proboszcz z Ustrzyk Dolnych (diec. Przemyska) dokonał poświęcenia bocznego ołtarza.

d/ CHRZCIELNICA: projekt wykonany w 2002 roku przez artystów z Przeworska.

e/ POLICHROMIA we wnętrzu świątyni: w prezbiterium w lutym 2002 r. został wykonany fresk przedstawiający ogród z Wieczernikiem autorstwa Państwa Powroźników z Przeworska. W dniu 3 lipca 2006 r. rozpoczęto wykonanie wielkiego dzieła polichromii kościoła. Treścią malowideł jest tajemnica pobożności maryjnej, która koncentruje się na Jej Synu - Zbawicielu świata. Chwalebne tajemnice Różańca, poprzecinane postaciami wielkich czcicieli Matki Bożej: św. Maksymiliana Kolbego, św. Stanisława Kostki, Kazimierza Jagiellończyka, św. Jacka Odrowąża, koncentrują się na górującej w prezbiterium postaci Maryi. Rozłożone dłonie Matki jakby chciały ogarnąć wszystkich w Komorowie, którzy na chwałę Jej Syna swoje prace, ofiary przynoszą właśnie tutaj. Koncepcja teologicznej wymowy wystroju kościoła jest autorstwa ks. dr Jana Biedronia - Rektora WSD w Sandomierzu.

f/ WITRAŻE: 25 października 2000 r. zostały zamontowane dwa witraże w prezbiterium. Jeden z nich przedstawia Wniebowzięcie NMP, drugi zaś ukoronowanie matki Najświętszej. Wykonawcą witraży jest p. Wiesław Czechowicz z Cieklina. 24 września 2001 r. pojawiły się kolejne witraże i tablica jubileuszowa. Dnia 18 sierpnia 2002 r. zamontowano dwa kolejne witraże: Soli Deo - Samemu Bogu, Rex Gloria - Król Chwały. Zostały one zafundowane w rocznicę śmierci Pana Wójta +Tadeusza Cebuli. Jeden ufundowała gmina Majdan Królewski, drugi parafianie. Witraż Veni Creator ufundowali Edward i Maria Szast z Rego Park

g/ ORGANY PISZCZAŁKOWE: zostały przywiezione z Niemiec (Loizenkirchen - Acham) 17 września 2002 r. Organy posiadają 14 głosów. Datowane są na 1932 rok. Są one darem parafii niemieckiej dla parafii Komorów. Drewnianą obudowę organ wykonał miejscowy stolarz p. Stanisław Marut w 2004 r. W marcu 2005 r. montaż organów został zakończony.

h/ DZWONY: w marcu 1998 r. zostały przywiezione do parafii dzwony wykonane przez firmę Felczyńskich z Przemyśla. Dzwony zostały nazwane następującymi imionami:

*DUŻY: Najświętsza Maryja Panna, swoim głosem obwieszcza radosne chwile parafii, nawołuje do modlitwy, żegna umarłych. Imię Maryja wzięty od tytułu kościoła w Komorowie. Fundatorem dzwonu jest cała parafia.

*ŚREDNI: Andrzej Apostoł, swoim głosem obwieszcza chwałę Boga w Trójcy świętej Jedynego. Budzi sumienia zatwardziałych, przypomina o dziecięctwie Bożym. Nazwa dzwonu wzięta od imienia pierwszego Proboszcza parafii. Fundatorem jest parafianka Józefa Gurdak.

*MAŁY: Jan Paweł II, swoim głosem wzywa na Mszę Świętą. Upamiętnia Kongres Eucharystyczny i Piątą Pielgrzymkę Ojca świętego Jana Pawła II do Polski. Stąd też takie jego imię. Fundatorem jest pani Krystyna Szypuła.Dnia 16 maja 1998 r. ks. bp Marian Zimałek dokonał poświęcenia nowych dzwonów. Następnie dzwony zostały umieszczone na wieży kościelnej. Mechanizm sterujący dzwonami wykonał p. Matejkowski z Sandomierza, a od 20.12.2001 r. napęd elektryczny dzwonów jest nowy, wykonany przez Waldemara Łanię z Przeworska.

Od połowy marca 2007 r. z inicjatywy stowarzyszenia "Moja mała ojczyzna Komorów" rozpoczęto dzieło budowy betonowego postumentu na placu przed kościołem pod przyszłą figurę NMP Matki Kościoła z kamienia piaskowego - piaskowca. Projektantem postumentu pod figurę Matki Bożej jest p. mgr inż. Bogdan Brzoza. Wykonawcami figury są Państwo Józef, Dorota Powroźnik, artyści z Przeworska. Dnia 28 kwietnia 2007 r. ustawiono figurę i przeniesiono KRZYŻ MISYJNY. W 10. rocznicę powstania parafii Komorów, 27 maja 2007 r., figura została poświęcona przez ks. bpa Andrzeja Dzięgę.

W okresie kształtowania się państwowości polskiej region kolbuszowski znajdował się w centrum Puszczy Sandomierskiej, która w tym czasie posiadała największy zasięg. Planową akcję osadniczą zapoczątkował tu król Kazimierz Wielki, lokując w swoich dobrach kilka osad: na południu Borek koło Sędziszowa (1346) i Mrowlę (lokowana trzykrotnie 1347 - 1367), a na północy zapadły głęboko wśród lasów Przyszów z zameczkiem myśliwskim (w którym w 1368 roku wystawił akt lokacji miasta Lwowa) - oraz związany z nim stan myśliwski o nazwie Raniżów nad rzeką Zyzogą, obok którego w 1366 roku osadził król w lesie zwanym Doblowa - Wolę Raniżowską.
Intensywniejsza działalność osadnicza rozpoczęła się tu w XV i XVI wieku, kiedy rozwijające się wsie i nowo lokowane osady zajęły niemal całą środkową część wzniesień Płaskowyżu Kolbuszowskiego, pokrytą żyźniejszymi glebami. W tym czasie (1599 r.) m.in. powstaje Komorów z Leśnictwem Sandomierskim. Dynamiczny przebieg miał również rozwój osadnictwa w dwóch następnych stuleciach, kiedy to w regionie kolbuszowskim powstało ponad 30 nowych osad. Były to w dobrach królewskich m.in. Huta Komorowska (około 1674), Majdan (około 1710-1711), Rusinów i Staniszewskie (przed 1744), Brzostowa Góra (około 1744), Krząta (przed 1747), Wola Rusinowska (1764).
Miejscowość Komorów została zasadzona w lasach królewskich w 1599 roku, na Leśnictwo Sandomierskie, przez Jana Studzińskiego, za zgodą Hieronima Gostomskiego, starosty sandomierskiego i wojewody poznańskiego. Sołtysi znając stosunki osadnicze w puszczy, zajmowali się werbowaniem osadników. I tak sołtys Jan Studziński osadzał wieś Komorów, jak i inne wioski na Zasaniu.Bardzo ważną rolę w życiu gospodarczym puszczy odgrywało wprowadzenie instytucji leśnych. W 1571 roku Hieronim Gostomski wojewoda poznański, starosta sandomierski za zgodą króla Zygmunta Augusta założył w pobliskim Komorowie "urząd leśniczy lasów sandomierskich" /prefektura lasów sandomierskich/. Równocześnie starosta sandomierski przy pomocy leśniczego Jana Studzińskiego zaczął lokować wieś Komorów /około 1599 roku/. W 1612 roku Jan Bogoria-Skotnicki objął urząd leśniczego w Komorowie, złożywszy stosowną przysięgę, w której między innymi zobowiązał się przestrzegać danej w 1599 roku wolności mieszkańcom tejże osady, a po jej ekspirowaniu dawać ustalony czynsz do zamku sandomierskiego.

W ciągu XVI - XVII wieku Komorów rozwijał się: osiedlonych zostało tu kilkadziesiąt rodzin. Nad rzeką Korzeń wybudowany został młyn dla potrzeb mieszkańców okolicznych osad. Około połowy XVII wieku wioska ta przeszła w posiadanie Zygmunta Brzezińskiego po zawartej ugodzie w Warszawie w dniu 11 marca 1647 roku między nowym nabywcą a jej byłą właścicielką Katarzyną Kuroszowną, małżonką Andrzeja Malickiego.
W 1676 roku Komorów wraz z całym uposażeniem został przydzielony do parafii Ostrowy Tuszowskie, a tym samym do klucza tuszowskiego. Za zgodą książąt Lubomirskich z Kolbuszowej, starostów sandomierskich, Tarnowscy założyli w lasach nad rzeką Korzeń hutę szkła. W związku z potrzebą zatrudnienia robotników w założonych hutach, książę Józef Lubomirski - założyciel miasta Kolbuszowej - osadził końcem XVII wieku wieś Hutę, później nazwaną Komorowską. Sprowadził do niej z Krakowa, trzech specjalistów - hutników. A zatem mieszkali tu pracownicy huty szklanej i popiołowej, czyli potażowej /potaż - biała sól używana do fabrykacji mydeł i szkła/. Za czasów starostowania Lubomirskich, którzy jak i następcy ich Sanguszkowie z Kolbuszowej i Baranowa doprowadzili w Hucie produkcję potażu i szkła do szczytu w drugiej połowie XVIII wieku. Podstawowym surowcem do produkcji było drewno, które z tutejszych lasów silnie eksploatowano. W drugiej połowie XVIII wieku wskutek niedostatku lasu produkcja huty szklanej wyraźnie zmalała. Przyjmuje się, że w okresie od XVI do XIX wieku pracowało na terenie byłego powiatu kolbuszowskiego w różnych odstępach czasu około trzynaście hut. Duże wyręby drzewostanów i kurczenie się powierzchni leśnej wiązały się z wytapianiem rudy darniowej i przemysłem leśnym, który rozwijał się tu od XV wieku. Zakładane licznie w Puszczy Sandomierskiej rudnie, dymarki, kuźnice, maziarnie, popielarnie oraz huty i huciska przetrwały do dziś w nazwach miejscowości jak np. Maziarnia, Rudnik, czy też wspomniana wcześniej Huta Komorowską.
Najazdy Szwedów 1655/56 czy też Siedmiogrodzian ks. Rakoczego w 1657 roku obejmujące swym zasięgiem niektóre połacie puszczy, przyczyniły się do tego, że część licznych jeńców branych w niewolę przez wodzów Lubomirskich wsiąknąć musiała w ludność tutejszych osad powstałych na przełomie XVII i XVIII wieku /przysiółek Szwedy w Komorowie/. Tu właśnie, jak podaje Józef Półćwiartek, pod osłoną partii chłopskich koncentrowały się wojska marszałka z Rzeszowa i Łańcuta- Jerzego Sebastiana Lubomirskiego i starosty sandomierskiego z Kolbuszowej. Wojska Stefana Czarnieckiego w pogoni za oddziałami szwedzkimi przesuwały się przez Sokołów, Kolbuszowę, Komorów w stronę Baranowa.
Dzierżawcami dóbr królewskich w puszczy byli różni panowie. Niektórzy z nich pod różnymi pozorami czynili chłopom trudności w korzystaniu z płodów leśnych, sami zaś ci dzierżawcy oraz różni przedsiębiorcy wyciągali krociowe korzyści z przemysłów leśnych. Dlatego też skarżyli się często chłopi na dzierżawców dóbr i ich urzędników za różne krzywdy, które od nich doświadczyli. Również i chłopi nie pozostawali dłużni swym ciemiężycielom.
Usytuowanie prefektury lasów sandomierskich na samej zachodniej granicy puszczy królewskiej z czasem okazało się niewygodne. Po 150 latach tj. w 1765 r. leśnictwo z Komorowa zostało przeniesione do Mokrzyszowa, położonego bardziej w centrum puszczy.